14/10/13

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΕΙ (06.01.2009)


ΣΗΜ: Το κατωτερω αρθρο γραφτηκε στις 6 Ιανουαριου του 2009.
Προσεξτε, ΠΡΟ Νομου Διαμαντοπουλου και ΠΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Ειχε τοτε αναρτηθει στον ιστοτοπο του Συλλογου ΔΕΠ ΕΜΠ, οπου και παρεμεινε καποια χρονια.
Aλλα νομιζω παραμενει επικαιρο και σημερα. 
ΒΛ. ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ!  


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΕΙ


Χαρίλαος Ν. Ψαραύτης
Καθηγητής ΕΜΠ


Με την ευκαιρία του Νέου Έτους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η χρονιά που φεύγει κατέδειξε ότι πλέον δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά σε μια σειρά από παθογένειες, δυσλειτουργίες ενός πολιτισμικού πρότυπου, η πτώχευση του οποίου είναι πλέον κοινώς παραδεκτή.» Εξειδικεύοντας τη θέση αυτή, καταθέτω μια άλλη: «το σύστημα των Δημοσίων ΑΕΙ στην Ελλάδα, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα, έχει οριστικά χρεοκοπήσει». Την αλήθεια αυτή τη λεω ξέροντας ότι πιθανότατα θα κατηγορηθώ από πάσης φύσεως κύκλους, ότι η άποψη αυτή είναι προσβλητική,  υποτιμητική, ψεύτικη, εξυπηρετεί σκοτεινά σχέδια, η κάτι παρόμοιο. Ποσώς με ενδιαφέρει, μια και το ζητούμενο για μένα δεν είναι να είμαι ευχάριστος, χαϊδεύοντας τα αυτιά κάποιων, αλλά να πω αυτά που θεωρώ σωστά. Τονίζω προκαταβολικά ότι δεν ανήκω σε καμία ‘παράταξη’, ούτε και πρόσκειμαι κομματικά σε κάποιο πολιτικό χώρο.


Αρχίζω από τα πιο χειροπιαστά: Ποια άραγε καλύτερη απόδειξη υπάρχει ότι το σύστημα έχει χρεοκοπήσει, από τη χρονία και κραυγαλέα αδυναμία του να αποτρέψει καταστροφές της περιουσίας ΑΕΙ όπως ΕΜΠ, ΑΣΟΕΕ, ΑΠΘ, και άλλων; Και μάλιστα από καταληψίες που, αν και δεν έχουν καμμια σχέση με τα ΑΕΙ η συγκεκριμένα αιτήματα προς αυτά, εν τούτοις ανενόχλητοι και πάντοτε ατιμώρητοι, μπαίνουν, σπάνε, καίνε, κλέβουν και βγαίνουν, όπου θέλουν, όποτε θέλουν, όσες φορές θέλουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Ο νόμος περί πανεπιστημιακού ασύλου έχει διαχρονικά μεταλλαχθεί από το ιερό και δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, στο κεκτημένο δικαίωμα της ατιμώρητης καταστροφής της περιουσίας του Ελληνικού λαού. Και προφανώς οι καταληψίες παραβιάζουν το πραγματικό άσυλο αν δεν με αφήνουν να παω στο γραφείο μου να δουλέψω η απλά να σκεφθώ, η στην τάξη να κάνω μάθημα, όπως έχω δικαίωμα και υποχρέωση. Όμως, κανένας δεν βγαίνει να καταγγείλει την παραβίαση αυτή. Αντίθετα, όλοι κόπτονται για το μεταλλαγμένο άσυλο, και μόνο γι’ αυτό, που όλοι μας ξέρουμε τι είναι και τι συνέπειες έχει. Ούτε η Πολιτεία, κατά πρώτο λόγο, ούτε οι Πρυτανικές αρχές, κατά δεύτερο, ούτε η ευρύτερη πανεπιστημιακή κοινότητα, ούτε κανένας άλλος, κάνουν η προτείνουν κάτι για να σταματήσει αυτό το άθλιο φαινόμενο. Και δεν κάνουν κάτι όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν θέλουν. Και δεν θέλουν όχι τόσο γιατί συμπαθούν τους καταληψίες (αν και υπάρχουν και κάποιοι που τους θωπεύουν τα ώτα), αλλά επειδή δεν έχουν τα κότσια (για να μην αναφέρω άλλο μέλος του σώματος) ώστε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αν υπήρχε ισχυρή πολιτική βούληση να λυθεί το πρόβλημα αυτό, θα βρισκόταν και τρόπος να λυθεί, άμεσα και αποτελεσματικά. Δεν λύνεται ακριβώς γιατί η μη λύση βολεύει αρκετούς. Και για όσους δυσαρεστηθούν με τη θέση μου αυτή, και κάνουν το χαζό ρωτώντας, μα πως άραγε μπορεί να λυθεί, τους προκαλώ να απαντήσουν, για ποιο λόγο το πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει στα πανεπιστήμια του πολιτισμένου κόσμου;  Γιατί δεν βλέπουν πως λειτουργούν αυτά και επιμένουν σε ένα μοντέλο που όχι μόνο αποδεδειγμένα δεν λειτουργεί, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα δημόσια ΑΕΙ στο θάνατο;


Τα ερωτήματα αυτά μπορούν να τεθούν όχι μόνο για την προστασία των ΑΕΙ από καταστροφές, αλλά και για πολλά άλλα θέματα. Σαν παράδειγμα, σε ποιο σοβαρό πανεπιστήμιο του κόσμου τα μαθήματα δεν γίνονται επειδή οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν γενική συνέλευση (η οποία γίνεται πάντα σε ώρες μαθημάτων, μετατρέποντας de facto τα ΑΕΙ σε καφενεία); Σε ποια σοβαρή χώρα τα κόμματα έχουν τόση ανάμιξη στις υποθέσεις των ΑΕΙ; Σε ποιο σοβαρό ΑΕΙ  οι φοιτητές εκλέγουν Πρυτάνεις η Προέδρους σχολών και αποφασίζουν  πότε θα είναι ανοικτά η κλειστά; Σε ποιο σοβαρό ΑΕΙ η Σύγκλητος (η άλλο όργανο διοίκησης) άγεται και φέρεται από οποιουσδήποτε επιθυμούν να μπουκάρουν την ώρα της συνεδρίασης; Σε ποια σοβαρή χώρα τα ΑΕΙ έχουν τόσο λίγη πραγματική αυτονομία και εξαρτώνται τόσο ολοκληρωτικά από το Κράτος (ακόμη και σε επουσιώδη θέματα εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας); Σε ποιο σοβαρό ίδρυμα μπορείς να δώσεις ένα μάθημα όσες φορές θέλεις, και δεν σε διώχνουν άμεσα αν η βαθμολογία σου πέσει κάτω από ένα μίνιμουμ, έστω και αν πληρώνεις δίδακτρα; Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα αυτά είναι μια και  πασίγνωστη, αλλά κανένας δεν τολμάει να την πει: ΠΟΥΘΕΝΑ. Μόνο εδώ στην Ελλάδα τα έχουμε εφεύρει αυτά, λες και είμαστε από άλλο πλανήτη. Νομίζετε ότι οι φοιτητές σέβονται περισσότερο τα Ελληνικά ΑΕΙ και τους υπηρετούντες σ’ αυτά επειδή τα ανωτέρω ισχύουν στην Ελλάδα; Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.


Προφανώς και έχουν δικαιώματα οι φοιτητές, και ιδού ποιο είναι το κυριότερο κατά τη γνώμη μου. Είναι η απαίτηση τα Ελληνικά δημόσια ΑΕΙ, τα οποία έγιναν και λειτουργούν με χρηματοδότηση από τις οικογένειές τους (μεσω των φόρων που πληρώνουν) και στα οποία μπήκαν με εξαιρετικά μεγάλο κόπο και χρήμα (φοιτώντας σε  ιδιωτικά φροντιστήρια), αυτά τα ΑΕΙ να είναι εφάμιλλα των καλύτερων ξένων. Είναι όμως; Ας δούμε τη λίστα των 500 πρώτων ΑΕΙ του κόσμου, την οποία διαχειρίζεται το πανεπιστήμιο Jiao Tong της Σαγκάης, με 38.000 φοιτητές και 2.800 μέλη ΔΕΠ (για πατε εκεί να κάνετε κατάληψη). Στη λίστα αυτή είδα  μόνο δύο Ελληνικά ΑΕΙ, τα Πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στις θέσεις Νο. 243 και 391 αντίστοιχα, αλλά δεν είδα πουθενά κανένα άλλο. Στη λίστα δεν ήταν ούτε το ΕΜΠ, το καλύτερο τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας, του οποίου οι επιδόσεις σε ανταγωνιστικά ερευνητικά προγράμματα της Κοινότητας είναι εξαιρετικές. Όταν ήμουν φοιτητής, κάπου 35 χρόνια πριν, ακούγαμε ότι το ΕΜΠ ήταν από τα καλύτερα τεχνολογικά ιδρύματα της Ευρώπης. Ίσως αυτό  να ήταν μόνο φήμη, αλλά μέχρι προ τινος πίστευα ότι εάν δεν ήμασταν στο επίπεδο του ΕΤΗ Zurich (σήμερα Νο. 23 στη λίστα), η του Imperial (σήμερα Νο. 26),  δεν ήμασταν και πολύ πιο κάτω. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα είναι, γιατί τα Ελληνικά ΑΕΙ είναι τόσο χαμηλά στη λίστα αυτή, η δεν είναι καθόλου σ’ αυτή; Άραγε απασχολεί αυτό τους καθ’ ύλην αρμοδίους; Στη γενική συζήτηση για τα προβλήματα των ΑΕΙ, δεν έχω ακούσει το παραμικρό για το θέμα αυτό, από κανένα.


Ίσως κάποιοι σπεύσουν να απορρίψουν τη λίστα αυτή, ότι είναι φτιαχτή, η απόρροια της παγκοσμιοποίησης, λες και υπάρχει συνωμοσία εναντίον των Ελληνικών ΑΕΙ, και σε παγκόσμιο επίπεδο μάλιστα! Ε λοιπόν, ποσώς απασχολεί την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα αν τα Ελληνικά ΑΕΙ είναι καλά ή όχι. Αν δεν είναι, ούτε γάτα ούτε ζημιά, τα παιδιά που θέλουν να έχουν ποιοτικές σπουδές μπορούν να πάνε αλλού. ΕΜΑΣ πρέπει να απασχολεί. Η λίστα φτιάχνεται με διεθνώς παραδεδεγμένα κριτήρια και δυστυχώς, με τα κριτήρια αυτά, συλλογικά είμαστε πολύ χαμηλά- αν και προφανώς υπάρχουν άτομα και ερευνητικές ομάδες που είναι εφάμιλλες των αντίστοιχων στο εξωτερικό. Ένα ερώτημα είναι, θέλουμε να ξαναμπούμε στη λίστα αυτή, και αν ναι, πως ξαναμπαίνουμε, πολλώ μάλλον σε καλή θέση; Υπάρχει κάποιο σχέδιο, ή το όλο θέμα είναι μάταιο; Φρονώ ότι χρωστάμε τουλάχιστο στα παιδιά που σπουδάζουν στα ΑΕΙ της χώρας, να δούμε με ποιο τρόπο η κατάσταση αυτή μπορεί να βελτιωθεί.


Στην αναζήτηση μέτρων για την επίλυση των προβλημάτων που ταλανίζουν τα  ΑΕΙ, θεωρώ την όλη συζήτηση για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων των ΚΕΣ, για τη συμμόρφωση η μη με την Οδηγία 89/48/ΕΟΚ, για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και για το άρθρο 16 αποπροσανατολιστική από τα πραγματικά προβλήματα των ΑΕΙ. Ο «Νόμος Πλαίσιο» 3374/2005 είναι ένα κακό νομοθέτημα, που λίγο ή τίποτε δεν θα κάνει για να λύσει τα προβλήματα αυτά. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για το νέο Νόμο 3653/2008 για την έρευνα και τεχνολογία, που κυρίως ασχολείται με γραφειοκρατικά θέματα και με το διορισμό προσώπων σε διάφορους νέους οργανισμούς, παρά να δώσει κίνητρα ή κονδύλια να αναβαθμιστεί η έρευνα στην Ελλάδα από τον απύθμενο πάτο στον οποίο βρίσκεται. Ο Νόμος αυτός θέτει τον ίδιο τον Πρωθυπουργό επικεφαλής ανώτατου διυπουργικού οργάνου για την έρευνα. Είμαι περίεργος, σε ποια άλλη χώρα του κόσμου γίνεται αυτό; Όμως, δεν κάνει το παραμικρό για να ξεφύγουμε από τον πάτο.


Αλλά δεν σημαίνει ότι επειδή οι νόμοι αυτοί (και μαζί τους η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου) δεν μας αρέσουν, θα πρέπει να αυτοκαταστραφούμε κιόλας. Και όμως, ακριβώς αυτό γίνεται! Υπό τον όρο αυτοκαταστροφή, εννοώ κλείσιμο των ΑΕΙ, μείωση της εκπαιδευτικής και ερευνητικής δραστηριότητας, χάσιμο μαθημάτων, μιζέρια, εσωστρέφεια, μικρότερη σύνδεση των ΑΕΙ με την υπόλοιπη Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, αδυναμία προστασίας της περιουσίας τους από καταστροφές, και (πλέον σημαντικά) αδράνεια και αδιαφορία της Πολιτείας και της πανεπιστημιακής κοινότητας στα παραπάνω και μη λήψη μέτρων για την άμεση αναστροφή της κατάστασης.


Ένα ΑΕΙ που είναι συστηματικά  κλειστό λόγω καταλήψεων, αποχής, απεργιών, συλλαλητηρίων, κλπ, είναι ένα πεθαμένο ΑΕΙ. Είμαι περίεργος για ποιο λόγο την προφανή αυτή αλήθεια κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν αυτοί που από τη μια μεριά κόπτονται υπέρ των δημοσίων ΑΕΙ, αλλά από την άλλη δεν χάνουν ευκαιρία να τα διατηρούν ερμητικά κλειστά. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι οι κύκλοι αυτοί πραγματικά θέλουν το θάνατο των δημοσίων ΑΕΙ δι’ ίδιον όφελος, που συγκεκριμένα θα πηγάζει από την πολιτική εκμετάλλευση της παραγόμενης μιζέριας.  Αν αυτό δεν ισχύει, ας βγουν να εξηγήσουν συγκεκριμένα, με ποιο τρόπο προάγεται ο αγώνας των δημοσίων ΑΕΙ όταν αυτά είναι κλειστά;


Προφανέστατα, πολλοί τρίβουν τα χέρια τους με την κατάσταση αυτή, μια και ξέρουν ότι η κατάρρευση των δημοσίων ΑΕΙ θα ανοίξει πλέον διάπλατα τις πόρτες στα ιδιωτικά, και μάλισταχωρίς καμμιά προδιαγραφή ποιότητας και ακαδημαϊκής δεοντολογίας που να μπορεί να ελεγχθεί από το Ελληνικό Κράτος. Παρά το Νόμο 3696/2008 για τα Κολέγια (ο οποίος, μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, είμαι σίγουρος ότι θα προσβληθεί από τα πάσης φύσεως ΙΕΚ, ΚΕΣ, κλπ), αυτά θα είναι τα μελλοντικά ΑΕΙ της Ελλάδας, ελεύθερα να αλωνίζουν κατά το δοκούν. Και πρέπει να είναι πνευματικώς ανάπηρος κάποιος που πιστεύει ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα ΚΕΣ μπορεί να αναστραφεί εάν τα ΑΕΙ στην Ελλάδα είναι κλειστά λόγω κατάληψης!


Αν πραγματικά θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο αυτό,  πιστεύω ότι τα δημόσια ΑΕΙ πρέπει να κινηθούν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή στην οποία κινούνται τώρα.  Ένα προφανές παράδειγμα (που συνδέεται με το θέμα της λίστας των 500) είναι η αξιολόγηση. Ο Νόμος 3374/2005 λεει ορισμένα πράγματα γι’ αυτή, λίγα και χλωμά κατά την άποψή μου. Όμως, πολλοί έχουν δηλώσει την κάθετη αντίθεσή τους με το Νόμο αυτό, και την πρόθεσή τους να μην τον εφαρμόσουν. Και εγώ πιστεύω ότι  ο Νόμος αυτός είναι κακός. Αλλά πιστεύω επίσης ότι η αξιολόγηση (και μάλιστα η συνεχής αξιολόγηση!) είναι βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο μιας ακαδημαϊκής διαδικασίας που θέλει να σέβεται τον εαυτό της και να τη σέβονται και οι άλλοι. Αυτή γίνεται άλλωστε σε όλα τα σοβαρά ΑΕΙ του κόσμου (και σε όλη την Ευρώπη, πλην ημών και της Βοσνίας νομίζω).


Κανένας δεν δικαιούται να πρεσβεύει ότι δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα, είτε αυτός είναι οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, είτε είναι το Κράτος, είτε είναι η παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα. Εάν δεν κάνουμε αξιολόγηση, ο φοιτητής που θέλει να πάει σε ένα σοβαρό ΑΕΙ θα πει, «εγώ πάω έξω,» το Ελληνικό Κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πουν, «ελλείψει πληροφόρησης για το πόσο καλός είσαι, σου κόβω σημαντικά τους πόρους που παίρνεις τώρα», η δε ακαδημαϊκή κοινότητα του υπόλοιπου κόσμου θα πει, «άστους αυτούς, δεν αξίζει να συνεργαστώ μαζί τους, και δεν τους βάζω στη λίστα των 500».


Κάποιοι βέβαια θα πουν: «Δεν μας νοιάζουν οι επιπτώσεις. Δεν θέλουμε ούτε τα λεφτά τους, ούτε τη συνεργασία τους, αδιαφορούμε για τη γνώμη τους και δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς.»  Ωραία λόγια, αλλά παχιά και κούφια. Κακά τα ψέματα, με μειωμένους πόρους από το Δημόσιο (εκτός και αν αποφασίσουμε εφεξής να βασιζόμαστε σε πόρους από ιδιώτες!), τα δημόσια ΑΕΙ θα πάνε ακόμα πιο κάτω, και τελικά οι πόροι αυτοί θα καταλήξουν στα ΙΕΚ, ΚΕΣ, κλπ που θα την κάνουν την αξιολόγηση (κακήν κακώς). Και όποιος έχει την άποψη ότι δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη της παγκόσμιας ακαδημαϊκής κοινότητας για το αν είναι η όχι καλός στη δουλειά του, εξ ορισμού δεν είναι.


Άλλο παράδειγμα, που θεωρώ αυτονόητο. Κάποιοι μάχονται σφοδρά τη λεγόμενη σύνδεση των ΑΕΙ με την «αγορά» η την «παραγωγή», δηλαδή με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τη βιομηχανία, καταγγέλοντάς την ως  «εμπορευματοποίηση της έρευνας». Σα να ήταν αυτή η αιτία των προβλημάτων μας. Αλλά για ποια σύνδεση μιλάμε; Υπάρχει άραγε κάποια; (πέραν της προφανούς, ότι μεγάλο μέρος των αποφοίτων μας πάει να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα). Προφανώς και ΔΕΝ υπάρχει σύνδεση. Ε λοιπόν, εγώ νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει (και μάλιστα ισχυρή) σύνδεση με την αγορά, διότι αυτή που έχουμε σήμερα ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη. Οι θιασώτες της μη σύνδεσης με την αγορά ουσιαστικά πρεσβεύουν στη διατήρηση του τρέχοντος καθεστώτος, έχουν δηλαδή μια βαθιά συντηρητική θέση στο θέμα αυτό.


Ας αναρωτηθούμε, μήπως άραγε υπάρχει σοβαρή χρηματοδοτούμενη έρευνα από ιδιωτικές επιχειρήσεις προς τα Ελληνικά ΑΕΙ; Προφανώς και όχι. Για πάτε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες για σύγκριση. Στην Ελλάδα, η χρηματοδότηση της έρευνας από ιδιωτικούς φορείς είναι ακόμα πιο κάτω από τη σχεδόν ανύπαρκτη έρευνα που χρηματοδοτείται από το Δημόσιο. Άποψή μου είναι ότι αυτό εξυπηρετεί τα σχέδια εκείνων που θέλουνε τις Ελληνικές επιχειρήσεις, τη βιομηχανία, και γενικά την Ελλάδα, να εξαρτώνται διαρκώς από ξένα συμφέροντα, μια και εκείνα θα έρθουν να καλύψουν το κενό, παρουσιάζοντας ότι έχουν ανώτερη τεχνολογία και τεχνογνωσία από εμάς, την οποία προφανώς πουλάνε ακριβά για να πλουτίζουν και αυτοί και οι διάφοροι αεριτζήδες ενδιάμεσοι. Επίσης, ένα Ελληνικό ΑΕΙ ασύνδετο με την αγορά θα παράγει αποφοίτους που δεν θα έχουν τα εφόδια να αναλάβουν θέσεις ηγεσίας στις δουλειές που θα αναλάβουν, μια και ο ρόλος αυτός θα ανήκει στους αποφοίτους των πάσης φύσεως ξένων ΑΕΙ, για να μην πω ΙΕΚ, ΚΕΣ, κλπ, που θα πλασαριστούν ως κατέχοντες ανώτερη τεχνογνωσία και οι οποίοι θα είναι και οι προϊστάμενοι των δικών μας. Ακριβώς αυτό επιτυγχάνουμε με τη μη σύνδεση: την περαιτέρω υποβάθμιση (βλέπε εκμηδενισμό) του ρόλου που μπορούν να παίξουν τα Ελληνικά δημόσια ΑΕΙ και οι απόφοιτοί τους στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία γενικότερα.


Υπάρχει άραγε ευκαιρία να αναστραφεί αυτό το status quo;  Όχι εάν πορευόμαστε το δρόμο που πορευόμαστε, με δημόσια ΑΕΙ κλειστά η μισόκλειστα, ενώ θα μπορούσαν να έσφυζαν από ζωή.  Όχι εάν τα ΑΕΙ δεν σταματήσουν να είναι βορά των πάσης φύσεως κομματικών και άλλων παρατάξεων.  Όχι εάν τα Ελληνικά ΑΕΙ δεν πάρουν όλα τα μέτρα που θα τους επιτρέψουν να λειτουργήσουν όπως τα σοβαρά ξένα ΑΕΙ και να μπουν στη λίστα των 500, και μάλιστα σε αξιοπρεπή θέση. Και τέλος όχι εάν δεν υπάρξει η κρίσιμη μάζα συναδέλφων, φοιτητών, αλλά και του Ελληνικού λαού, που θα εγκαταλείψει τη βολική σιωπή και θα φωνάξει όσο δυνατά μπορεί, ‘φτάνει πια αυτό το αίσχος!’



Όσο ΟΛΑ τα ανωτέρω δεν γίνονται, η αλήθεια που διετύπωσα στην αρχή του άρθρου μου θα είναι η οριστική πραγματικότητα, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Η αλήθεια αυτή δεν είναι αναγκαστικά δυσάρεστη, ιδίως εάν το αποκρουστικό κουφάρι που λέγεται σημερινή ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα δώσει τη θέση του σε ένα νέο υγιές σύστημα, χωρίς τα πάσης φύσεως βαρίδια που έχουν διαχρονικά συσσωρευτεί στο παλαιό. Δυνάμεις υγιείς υπάρχουν, το θέμα είναι αν μπορούν να ενωθούν σε μια κρίσιμη μάζα και να ορθώσουν το ανάστημά τους,  αψηφώντας το πολιτικό κόστος. Κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό, και με ποιο τρόπο είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί, είναι για μένα άγνωστο.


6 Ιανουαρίου 2009


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ


Τα ως ανω λοιπον εγραφα στις 6 του Γεναρη του 2009. 


Τα υστερογραφα που εγραψα μεταγενεστερα ειναι εξ ισου, αν οχι περισσοτερο, ενδιαφεροντα.


Οριστε ενα ΜΗ ΠΛΗΡΕΣ δειγμα.



7/4/2010 


30/9/2011


9/10/2011


29/3/2012

12/4/2012

 9/9/2012

25/10/2012


24/11/2012  


30/12/2012

  1/4/2013

16/6/2013


15/10/2013


8/5/2014

26/6/2014